Zaterdag 14 juli 2012
Gisteren hadden we dan de evangelisatiebijeenkomst in Divo. (Een campagne wil ik het niet noemen, daarvoor was het te weinig en te kort). Divo is een stadje met ongeveer 30.000 inwoners, op 190 km. ten westen van Abidjan gelegen. Driekwart van de weg erheen bestaat uit een goede snelweg, maar de laatste 50 km. bestaan uit hotsen en stoten, veel optrekken en weer afremmen vanwege gaten in de weg en enorme rukken aan het stuur. Dat veroorzaakt nogal eens ongelukken, zagen we op zowel de heen- als de terugweg.
Het was de eerste Christelijke manifestatie na de burgeroorlog; die anderhalf jaar geleden eindigde. Divo is één van de plaatsen die daar ernstig onder heeft geleden, met veel doden en veel kinderen die als wees door de stad zwerven. De kerken zijn ontmoedigd, o.a. door hun eigen kwalijke rol in de conflicten, waar nu op zich vrijwel niets meer van te merken is.
Tien kerken werkten samen voor de evangelisatiebijeenkomst, onder leiding van de predikant van de Foursquare Gospel Church, ds. Gugoa. Alles was redelijk goed geregeld, alleen viel de geluidsversterking af en toe uit. Er waren goede zangers en een nationaal bekende gospelzangeres. De sfeer zat er goed in onder de ruim 1500 bezoekers, in mijn ogen niet zo veel, maar de organisatoren waren opgetogen. Er waren ook veel buitenstaanders bij. 280 van hen gaven te kennen dat ze Christus wilden volgen, bijna 20 procent van het aantal bezoekers, en dat is erg veel. Onder hen zag ik vooral jongvolwassenen. Groot enthousiasme rondom! Deze reis was zeker nodig, dat blijkt maar weer. Een buitenlandse spreker gaf de mensen hoop, nu de meeste buitenlanders die hier voorheen waren, nog steeds niet zijn teruggekeerd.
Het preken ging me goed af. Dat was wel even wat anders dan in Kongo, met een vertaler. Maar hier spreekt iedereen Frans, dus veel denktijd had ik niet tussen de zinnen. Het liep als een trein, snel, flitsend en to the point. Onderwijl reageerde het publiek, zoals het hier gaat, op alles waar ze mee konden instemmen, met geklap, luide halleluja's en gestamp met de voeten. Leuk. Ik ben hier Afrikaan, in Nepal Nepalees, in Somaliland een Somalier, in Nederland een wat stille vaderlander, en het één loopt ongemerkt in het ander over. Het lijkt wel alsof ik in het vliegtuig uit de cocon kruip, en als een lokale vlindersoort uit het vliegtuig stap.
Na afloop maakte ik kennis met een vrouw, die samen met een ander 200 oorlogswezen heeft opgevangen. Er is totaal geen hulp voor die arme kinderen. Ze heeft ooit bij een Nederlands bedrijf gewerkt (Vlisco uit Helmond, waar veel Afrikaanse kledij voor vrouwen wordt gemaakt), een prachtbaann. Maar ze voelde de roeping tot geestelijke arbeid, volgde studies in Nigeria en Zuid-Afrika (waar ze was gestationeerd), en is nu predikante in Abidjan, en werkt vooral aan verzoening tussen de vijandige groepen. Ze heeft al contact met het Oranje Fonds, maar daar wil men dat er minstens één Nederlander betrokken wordt bij het project. Op bezoek bij haar ouders in Divo hoorde deze vrouw dat er een Nederlander zou preken, dus voor haar werd het plaatje al snel compleet. We zullen zien.
Onderweg hebben we voor een habbekrats allerlei vruchten gekocht: sinaasappels, passievrucht, verse pinda's en kleine, zoete bananen. Dat zijn de tropen op z'n best. Straks ga ik ervan genieten, als mijn kopje kofie leeg is.
Vandaag heb ik verder weinig te doen. Morgen 1 of 2x preken. Het programma is met Afrikaanse hand vastgesteld, en laat volop ruimte voor verrassingen. We zijn druk aan het overleggen over nog één of twee aardige aanvullingen voor mijn bezoek. Maar ik moet de twee harde werkers prijzen. Ze werken angstvallig en nauwgezet binnen de lijnen van de begroting. 80 cent voor bijna een kilo pinda's is het eerste wat ik hier zelf heb uitgegeven. Daar kan zelfs een bedelaar niet arm van worden.
Iedereen van harte gegroet en Gode bevolen,
Bram Krol
Gisteren hadden we dan de evangelisatiebijeenkomst in Divo. (Een campagne wil ik het niet noemen, daarvoor was het te weinig en te kort). Divo is een stadje met ongeveer 30.000 inwoners, op 190 km. ten westen van Abidjan gelegen. Driekwart van de weg erheen bestaat uit een goede snelweg, maar de laatste 50 km. bestaan uit hotsen en stoten, veel optrekken en weer afremmen vanwege gaten in de weg en enorme rukken aan het stuur. Dat veroorzaakt nogal eens ongelukken, zagen we op zowel de heen- als de terugweg.
Het was de eerste Christelijke manifestatie na de burgeroorlog; die anderhalf jaar geleden eindigde. Divo is één van de plaatsen die daar ernstig onder heeft geleden, met veel doden en veel kinderen die als wees door de stad zwerven. De kerken zijn ontmoedigd, o.a. door hun eigen kwalijke rol in de conflicten, waar nu op zich vrijwel niets meer van te merken is.
Tien kerken werkten samen voor de evangelisatiebijeenkomst, onder leiding van de predikant van de Foursquare Gospel Church, ds. Gugoa. Alles was redelijk goed geregeld, alleen viel de geluidsversterking af en toe uit. Er waren goede zangers en een nationaal bekende gospelzangeres. De sfeer zat er goed in onder de ruim 1500 bezoekers, in mijn ogen niet zo veel, maar de organisatoren waren opgetogen. Er waren ook veel buitenstaanders bij. 280 van hen gaven te kennen dat ze Christus wilden volgen, bijna 20 procent van het aantal bezoekers, en dat is erg veel. Onder hen zag ik vooral jongvolwassenen. Groot enthousiasme rondom! Deze reis was zeker nodig, dat blijkt maar weer. Een buitenlandse spreker gaf de mensen hoop, nu de meeste buitenlanders die hier voorheen waren, nog steeds niet zijn teruggekeerd.
Het preken ging me goed af. Dat was wel even wat anders dan in Kongo, met een vertaler. Maar hier spreekt iedereen Frans, dus veel denktijd had ik niet tussen de zinnen. Het liep als een trein, snel, flitsend en to the point. Onderwijl reageerde het publiek, zoals het hier gaat, op alles waar ze mee konden instemmen, met geklap, luide halleluja's en gestamp met de voeten. Leuk. Ik ben hier Afrikaan, in Nepal Nepalees, in Somaliland een Somalier, in Nederland een wat stille vaderlander, en het één loopt ongemerkt in het ander over. Het lijkt wel alsof ik in het vliegtuig uit de cocon kruip, en als een lokale vlindersoort uit het vliegtuig stap.
Na afloop maakte ik kennis met een vrouw, die samen met een ander 200 oorlogswezen heeft opgevangen. Er is totaal geen hulp voor die arme kinderen. Ze heeft ooit bij een Nederlands bedrijf gewerkt (Vlisco uit Helmond, waar veel Afrikaanse kledij voor vrouwen wordt gemaakt), een prachtbaann. Maar ze voelde de roeping tot geestelijke arbeid, volgde studies in Nigeria en Zuid-Afrika (waar ze was gestationeerd), en is nu predikante in Abidjan, en werkt vooral aan verzoening tussen de vijandige groepen. Ze heeft al contact met het Oranje Fonds, maar daar wil men dat er minstens één Nederlander betrokken wordt bij het project. Op bezoek bij haar ouders in Divo hoorde deze vrouw dat er een Nederlander zou preken, dus voor haar werd het plaatje al snel compleet. We zullen zien.
Onderweg hebben we voor een habbekrats allerlei vruchten gekocht: sinaasappels, passievrucht, verse pinda's en kleine, zoete bananen. Dat zijn de tropen op z'n best. Straks ga ik ervan genieten, als mijn kopje kofie leeg is.
Vandaag heb ik verder weinig te doen. Morgen 1 of 2x preken. Het programma is met Afrikaanse hand vastgesteld, en laat volop ruimte voor verrassingen. We zijn druk aan het overleggen over nog één of twee aardige aanvullingen voor mijn bezoek. Maar ik moet de twee harde werkers prijzen. Ze werken angstvallig en nauwgezet binnen de lijnen van de begroting. 80 cent voor bijna een kilo pinda's is het eerste wat ik hier zelf heb uitgegeven. Daar kan zelfs een bedelaar niet arm van worden.
Iedereen van harte gegroet en Gode bevolen,
Bram Krol
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.