vrijdag 30 juli 2010

Congo 2010

Afgelopen woensdag was er dan alweer de laatste conferentie en campagne in Piopio, waar zo'n 250 mensen tot geloof kwamen.

Donderdag volgde er een reis van ruim 5 uur naar Panu-city,waar een 4-daagse conferentie en campagne gehouden wordt.
De campagne trok 2000/2500 bezoekers waardoor gisteren 55o en vanavond 275 mensen aangaven de Heer te willen volgen.
De eerste conferentie aldaar werd bezocht door 160 deelnemers, waaronder veel predikanten en 2 Katholieke pastoors.
Nu nog een verblijf van 2 dagen in Panu. Zondag wordt er door het team natuurlijk weer gepreekt in de kerken van van deze stad.

De sfeer onderling is enorm goed!
Bram heeft een aantal larven van de zandvlooi in zijn voeten opgelopen, maar haalt ze er zelf uit. Hij heeft er (naar eigen zeggen) weinig last van, het prikt alleen nogal.

Volgende week zondag spreekt Bram in Kikwit in de kerk van ds.Luswa(directeur) en in een van de 3 grote kerken van Kopa, een voormalig Katholieke pater die uit de kerk is gezet en nu in een onafhankelijke Evangelische Gemeente predikant is.

Maandag a.s. gaat de reis verder per boot over de Kasairivier (waar deze week een ferry verongelukt is) naar de andere kant waar ze het goede nieuws weer zullen laten klinken,in de plaats Eolo.

St. Facilite, Gorinchem.

maandag 26 juli 2010

Congo 2010

In Piopio trok de campagne gisterenavond 3000 bezoekers.
Door een fout in de organisatie gaven 'maar' 46 mensen aan Christus te willen volgen.
Vanavond waren er 1800 mensen waaronder 500 nieuw gelovigen.
Voor ons toch wel ongekende aantallen.

De temperatuur lag de laatste dagen tussen de 30 en 31 graden, maar meestal schommelt dat tussen de 28 en 29 graden.

Het eten is erg goed. Piopio ligt op zo'n 1,5 km. van de zeer grote Kasairivier en op het menu staat dus vis. Ook aan fruit is er geen gebrek.

Overmorgen trekt het team verder naar Panu, direct aan de Kasairivier.
De gezondheid laat niets te wensen over.

St. Facilite, Gorinchem.

zaterdag 24 juli 2010

Congo 2010

Er zijn inmiddels 3 conferentie en campagnedagen geweest in Kalo. De conferentie telde per dag zo'n 100 tot 175 deelnemers waaronder 125 predikanten.
De campagne werd bezocht door 2500 tot 3000 bezoekers per keer. In 3 dagen campagnetijd zijn er zo'n 1000 mensen tot geloof gekomen.
Het is een bijzonder goede tijd geweest in Kalo.

Vanmiddag is het team aangekomen in Piopio, een stadje van ongeveer 50.000 inwoners, waar ze heerlijke rivierkarper hebben gegeten.

St. Facilite, Gorinchem.

woensdag 21 juli 2010

Congo 2010

Gisteren ging de reis van Kikwit naar Kalo,waar het team 's nachts om half 3 aankwam doordat de jeep onderweg stuk ging.

Vandaag was er in de ochtend een Gemeentegroeiconferentie, die met groot enthousiasme werd ontvangen.
In de middag dan de eerste campagne waar meer dan 400 mensen tot geloof zijn gekomen.

Morgen en overmorgen de tweede en derde campagne en conferentie.

St. Facilite, Gorinchem.

Congo 2010

19 juli

Na rustige vluchten met Kenyan Airways naar Nairobi, en toen een overstap naar Kinshasa (binnen 2 uur, dus snel) ben ik tamelijk uitgeslapen aangekomen. Ik sliep zo vast, dat ik één maaltijd geheel miste, 2 andere ten naaste bij. Wat een langslaper… Blijkbaar had ik het nodig. Het weerzien met Maki was heel prettig. Op de luchthaven van Kinshasa zijn de zaken beter geregeld dan ooit, en dat betekent: geen bedrog, gezeur aan je kop etc. Heerlijk.

Ds. Kindia was niet thuis, maar ik heb in zijn huis geslapen, waar diverse oude bekenden me kwamen opzoeken; heel prettig. Voor vijf uur in de ochtend belde papa Maki al, of ik mijn ontbijt al had genomen, want om 5 uur precies zou hij me ophalen, om op tijd op het nationale vliegveldje te zijn, Ndolo. Vandaar naar Kikwit, het huis van ds. Luswa, waar ook ds. Richard Mayoko verblijft, één van onze teamleden. Daar kwamen ds. Vincent (die bijna zijn oog was verloren in het oerwoud, een vrijwilliger van onze beweging Africe) en de voormalige abbé Kopa me opzoeken en ze brachten veel goed nieuws.

Morgen vertrekken we naar het zuidoosten met een oude jeep naar Kalo, waar we een evangelisatiecampagne van drie dagen hebben. De mensen wachten met ongeduld op ons. Na Kalo volgen Piopio, een stadje gelegen langs de gelijknamige rivier (4 dagen), Panu, de belangrijkste stad ten Oosten van Kikwit (4 dagen) en Eolo (4 dagen), aan de overkant van de grote Kasaï-rivier, waar we met een kano met buitenboordmotor heengaan, een reis van meer dan 2 uur over het water. Vooral daar wachten de mensen met grote verwachting. Dat wordt dan de eerste kerkelijke conferentie in hun stad, en de eerste grote evangelisatiecampagne.

Van ds. Richard en Luswa, die grote nazorgreizen langs eerder bezochte gebieden hebben gemaakt, heb ik gehoord hoe groot de behoefte aan vorming is. En aan Bijbels! De meeste ouderlingen en zelfs catechisten (een soort hulppredikant)) hebben geen Bijbel; hetzelfde geldt voor sommige grote dorpen met meer dan 2000 inwoners. Van ds. Vincent hoorde ik dat de situatie in het oerwoudgebied nog veel en veel dramatischer is. Hij heeft het geregeld overigens, dat 2 pygmeeën een theologische opleiding (HBO-niveau) kunnen volgen in Kikwit. Hij kwam ook met schrijnende verhalen over de enorme scheiding tussen de pygmeeën en bantoes in het oerwoud. Sommige kerken daar weigeren apert pygmeeën toe te laten, en men wil zeker niet dat een pygmee in huis komt of een glas gebruikt van een bantoe. Alleen al de reis van Jean en Vincent was een groot getuigenis, want zij sliepen en aten bij de pygmeeën thuis.

Vlak voor vertrek naar Kongo kreeg ik het goede nieuws te horen, dat een goede gever een zeer groot bedrag wil schenken voor bijbelverspreiding. Dat komt des te beter uit, omdat in Nepal inmiddels 5000 exemplaren van een nazorgboekje gedrukt zijn, bedoeld voor bijbelstudiegroepen. Die hoop ik door te sturen naar Kongo vanuit Nederland, waar ik een goedkope manier voor heb. Op die manier kunnen we drukwerk in dat land laten arriveren voor 40 à 50% van de prijs die het in Kongo zou kosten.

Ook cursussen vallen in goede aarde. Velen weten hoegenaamd niets van Bijbel, kerk en geloof, maar willen o zo graag meedoen in kerkenwerk en evangelisatie. Wij geven enorme versnellingen aan kerken mee, om het evangelie te verkondigen en hun gemeenschap naar bijbelse normen op te bouwen. Overal ontmoeten we een groot enthousiasme. Onze beweging heeft een goede naam, en we krijgen uitnodigingen van alle kanten om in allerlei plaatsen te komen.

Na de campagnes in de Bandunduprovincie en nog een kerkdienst op 8 augustus in Kikwit, ga ik weer naar Kinshasa, om een dag later door te reizen naar Mbuji Mayi voor conferenties met de gemeenschap van de ‘Christelijke Kerk van de getuigen van Jezus’(2 miljoen leden). Daarover later meer.

Bid voor een goede ontvangst van het Evangelie in Kalo, Piopio, Panu en Eolo, en goede aandacht voor de conferenties, die vaak heling brengen in scheefgegroeide kerkelijke situaties. We zijn niet alleen conferentieleiders en musici, maar tegelijk pastorale werkers, vrienden en vertrouwensmensen in elke plaats waar we komen. En bron van informatie, raadsman en noem maar op.

Allen hartelijk gegroet uit een redelijk warm (dus zeer dragelijk) Kongo, waar tot hiertoe de temperatuur maximaal tot 30 graden reikte.

Met vriendelijke groet,

Bram Krol

vrijdag 16 juli 2010

Verslag van de reis van Bram Krol naar Nepal, juni/juli 2010

Net retour uit Nepal probeer ik weer wat in het Nederlandse ritme te komen. De terugreis bedroeg 33,5 uur van deur tot deur, langer dan ooit. Dat viel me dit keer flink tegen. Bovendien is mijn koffer niet aangekomen. Hoewel deze meteen al opgespoord werd in Londen, blijft hij daar maar staan, al meer dan 2 dagen, maar ik moet ‘m pakken voor de reis naar Congo…

Het was een goede reis, zonder hoogte- of dieptepunten. 5 Gemeentegroeiconferenties, 4x met 30-36 deelnemers, en eenmaal met 25 deelnemers, een ingelaste conferentie voor de Friends-churches (doopsgez.) in Kathmandu; totaal 163 deelnemers, van wie 72 (hulp-)predikanten; verder: ouderlingen, evangelisten en ander lokaal kader. Groot enthousiasme. Dit keer heeft Dhruba zijn eerste lessen zelfstandig gegeven. Voor veel conferentiegangers was het de eerste conferentie van hun leven. Wat vonden ze het een gewichtige zaak! Ze deden met enorme overgave mee, alhoewel ik soms de inhoud wat moest aanpassen aan hun mogelijkheden.

Secretaris Dhruba Adhikari doet een goed werk. Hij is ijverig, neemt initiatief en is nauwkeurig. De samenwerking verloopt goed.

Eerst ging ik dit keer naar Larumba, het hoofdkwartier van de Kiratibeweging, om de vorderingen met de bouw van het ziekenhuisje te bespreken met de goeroe en het ziekenhuisbestuur. Dat is goed verlopen. De bouw vordert. Nog twee maanden en alles kan af zijn. Alleen arriveerden de moessonregens vóór mij, zodat ik door de grote hoeveelheid water in het riviertje naar Larumba moest lopen (de jeep kon er niet meer doorheen). Om geen risico te nemen zijn we meteen weer terug gelopen; 11 uur lopen die eerste krachtinspanning. En wat een zwaar parcours!
Verder naar Balamvita, 25 km. Ten zuid-oosten van Damak, waar het schooltje kan worden verbeterd en uitgebreid door een grote gift uit ’s-Gravendeel. Groot enthousiasme bij alle betrokkenen. De sociale verbroedering tussen de kasten (het niet-toelaten op grond van kastetegenstellingen van Santalikinderen op de overheidsschool smeedde het plan om een schooltje voor hen te bouwen) sinds de bouw van het schooltje gaat nog steeds door. Er is ook iets bijzonders gebeurd. Een doofstomme Santalivrouw is op gebed genezen in het kerkje, dat het schooltje gebruikt op de zaterdagen, en heeft op de radio een getuigenis gegeven van wat haar is overkomen. Nieuwsgierigheid alom! Binnenkort komt ze mogelijk ook op een nationale t.v.-zender.
De twee onderwijzeressen van het schooltje hebben een training gevolgd bij een christelijk pedagogisch centrum in Kathmandu. Ze hebben er met volle teugen van genoten, enorm veel geleerd, en voor de voltijds onderwijzeres, Uma, was het een goede kennismaking met het christelijke geloof. Haar man studeert in Kathmandu, en deze is ook erg onder de indruk van het geloof. Er is veel gaande vanwege het schooltje van Balamvita.

Tussendoor heb ik een reis gemaakt naar de omgeving van het stadje Ramechap (hemelsbreed 100 km. ten noordoosten van Kathmandu), samen met een parlementslid en een oud-minister, een goede leider en een bijzonder vriendelijk man. Na een reis per jeep over zeer onbegaanbare wegen van acht uur, dachten we er te zijn. Maar na een kop thee en wat versnaperingen moesten we nog een ‘klein stukje’ lopen. Dat bleek een tocht van 7 uur te zijn, zodat we om 11 uur ’s nachts onze eerste behoorlijke maaltijd kregen die dag. Goede contacten opgedaan, meer kan ik er niet over zeggen. Natuurlijk vlast men op sociale projecten, en ik zal erover nadenken. Deze contacten zijn de moeite waard, en bovendien zijn het mensen die een project met enig gezag en het nodige inzicht kunnen leiden.

Voor Congo heb ik een eerste boekje (Dynamiek in uw kring) in het Frans laten drukken. Een nazorgbrochure volgt deze week, en wordt opgestuurd naar Nederland. (Naar Congo kost het veel en veel te duur…) Goede contacten met de drukker, die goed werk levert, en de ontwerper (Silvanus).

In de kerk van Norbu in Kathmandu heb ik gepreekt, evenals in de onafhankelijke gemeente van Rajahar (in het midden van Nepal, maar dan dichtbij de grens met India). Dit is een grote, interessante gemeente, die in 45 jaar 135 dochtergemeenten heeft gesticht. We zijn enkele meer van die geestelijke doorbraakgemeenten (maar jonger) tegengekomen, o.a. in Lamjung.
En de gemeente in Mari (Chitwan) wil datzelfde bereiken onder de stam van de Chowdhari’s.

Wat moet ik verder nog vertellen? De ontmoeting met een bijna twee meter lange kippenslang? Of de zoontjes van ds. Timothy Motohary (de predikant van Mari), die eindelijk geld genoeg had om na 4½ jaar zijn oude vader van 94 op te zoeken. (Want waar haal je 20 euro vandaan om de dure bustocht met het hele gezin te maken?) Onderweg gaf ik iedereen een ijsje, ook zijn zoontjes van 4 en 5. Dat was het eerste ijsje van hun leven. Zoveel luxe kenden ze niet. Je had hen met ernstige toewijding moeten zien likken aan dat zalige goedje… Het was echt vakantie voor hen. Ze maakten een wereldreis van wel 50 of 60 kilometer in een schuddende bus, dwars door het Chitwanwoud, en dan ook nog zoiets lekkers!

Vooral in de omgeving van Damak zie ik grotere geestelijke doorbraken. En de goeroe was ongewoon open, zijn vrouw nog meer. Het lijkt erop dat de tijd voor de ommezwaai naar Christus snel naderbij komt voor de Kirati. Openlijk vond de ‘goeroe-ama’ dat de Kirati godheid (haar echtgenoot) een god van niks was… Hij hoorde het glimlachend aan, in het bijzijn van zijn hoofdbestuur… Tijdens de maaltijd wezen verschillende uitspraken van de bestuursleden erop, dat hun verzet tegen het christelijke geloof wegvalt, en dat hun interesse ervoor toeneemt.

Gorinchem, 14-07-‘10
Bram Krol

maandag 5 juli 2010

Nepal 2010

Nieuws uit Nepal

Het grootste deel van mijn reis zit er weer op. Voor de vierde keer ben ik weer aangeland in mijn Guesthouse, waar ik graag kom, maar dat inNederland bij lange na de eisen voor hygiëne en kwaliteit niet zou doorstaan. Dat wordt echter goedgemaakt door het prettige personeel, altijd bereid om te helpen. Zo meteen, na het ontbijt, vertrek ik weer, om samen met secretaris Dhruba naar Lamjung te gaan voor een predikantenconferentie over Gemeentegroei.

Of die conferenties iets uit maken? Nou, wel degelijk. Je zou het enthousiasme van de deelnemers eens moeten meemaken. Voor velen is het de eerste conferentie van hun leven. Ze hebben er uren lopen voor over om mee te kunnen doen, en leren heel veel. Toch zullen velen het met een herinnering hier en daar moeten doen. Velen zijn niets gewend op het terrein van het leren. Soms deel in de zaal op in discussiegroepjes. Sommigen begrijpen er niets van. Hun enige zorg is, dat ze het ‘juiste antwoord’ zullen geven. Dat je al pratende een probleem kunt oplossen, of op nieuwe ideeën kunt komen, is iets van een andere wereld. Ze hebben misschien zes jaar onderwijs gehad, en dat bestond uit het opdreunen van rijtjes. Begrip bijbrengen? Zelfstandig leren werken? Dat is hier nog een stap te ver. Maar wanneer de deelnemers vertellen wat ze aan de conferentie hebben gehad, komen er toch steeds weer allerlei waardevolle dingen naar voren. Daar staan ze dan, trots met hun boek in handen, voor velen één van de weinige die ze bezitten. Hier kom je velen tegen, die liever vijf uur naar huis lopen, dan dat ze zestig cent voor de bus betalen. Zo duur…

Met de conferenties kom ik met veel leiders en vooral veel interessante pioniers in contact. 

De reis naar Ramechap, vanwege de regentijd met een grote omweg, waardoor een afstand van 100 kilometer werd verdubbeld, was hoogst interessant, maar geen onverdeeld succes. De minister bleek een ex-minister van landbouw te zijn, een zeer geanimeerd mens en een uitstekend leider, Ram Hari Dungel. Nadat we over de ruige weg bijna 8 uur hadden gedaan (met rustpauzen), bleek dat we nog eens 7 uur moesten lopen om bij zijn huis te komen. Tegen elf uur ’s avonds zaten we aan onze eerste echte maaltijd die dag, doodmoe en drijfnat van het zweet. Naast mij waren een vrouwelijk parlementslid en haar echtgenoot (die ooit een hoge post had op ecologisch terrein) en een wat vreemde, in zichzelf pratende Japanse leraar meegekomen. Natuurlijk was de grote vraag, of we mee konden doen met ontwikkelingsprojecten. Gezien de mensen die het moeten trekken is de kans groot dat ze zullen slagen. Maar gezien de grabbelton vol wensen lijkt het me onbegonnen werk. Wat te doen? Die contacten met hoog geplaatsten zijn ook belangrijk.

Eén Frans boek (voor Congo) ligt nu bij de drukker. Aan een nazorgbrochure wordt nog gewerkt. Dat liep allemaal wat langzamer dan ik wenste. Ik wilde een andere ontwerper, omdat de eerste teveel over geld sprak. Dat is een kwalijke trek. Maar de tweede, een zeer sympathieke man met de naam Silvanus, kreeg een ongelukje. Alles schoof maar op, mede omdat ik weinig in Kathmandu was. Maar nu zit er dan weer schot in. Onder het eten gister vergaderd met de ontwerper en secretaris. Daarna naar bed met een zere knie - de bus stopte onverwacht, en ik kreeg een ijzeren balkje tegen mijn knieschijf. Daarna noest ik die knie forceren met een lange voettocht, en nu verga ik af en toe van de pijn. Zal wel een kwestie van enkele dagen zijn. Ik hinkel ongestoord verder.

Verder geen nieuws,

groet,

Bram Krol

donderdag 1 juli 2010

Nepal 2010

30 juni 2010
 
Inmiddels aangekomen in Kathmandu en omgeving, waar de temperatuur een stuk aangenamer is.
De laatste conferentieplaats was Rajahar, 150 of 160 km. naar het westen vanuit Kathmandu. Daar zijn tal van oude pioniers ontmoet van het Evangelie inNepal, van wie velen in de gevangenis hebben gezeten voor hun geloof voor 1990. Over een van hen, ds. Lok Bahadur Tamang, is door een Engelse predikant 10 iaar geleden een boekje geschreven, heel indrukwekkend. Dat is echt een grote pionier. Zijn gemeente in Rajahar heeft in 30 jaar ongeveer 130 dochtergemeenten gesticht (o.a. die van ds. Mukta Singh). Een indrukwekkende gemeenschap.
 
Het nieuws is dat er vandaag een extra Gemeentegroeiconferentie is bijgekomen en morgen in de toeristenwijk van Kathmandu, Tamal geheten. Er zijn 27 mensen bijeengekomen uit Doopsgezinde kring (Friends Churches, gesticht via een Canadese zending), in allerijl opgetrommeld door Norbu. Enkele van hen zijn echte pioniers uit afgelegen streken. 
 
Vrijdag t/m zondag gaat de reis per jeep naar een zeer afgelegen plaats: Ramechap,  samen met een minister en een parlementslid en haar man. Misschien nog anderen, maar dat kan ieder moment veranderen vanwege de politieke spanningen. Het idee erachter is dat het optrommelen van een westerse weldoener stemmen trekt. We wachten af of God een deur opent of niet. 
Om in Ramechap te komen moeten ze bijna 2000 meter hoog, op ongeveer 20 km. van de Tibetaanse grens en vandaar weer een stuk naar het zuiden. Bid voor dit nieuwe avontuur.
Ook voor het boek dat op tijd van de drukker moet komen voor Congo. En ook voor gezondheid, want Bram zijn harttabletten staan op rantsoen omdat ze als 2 druppels water lijken op de malaria tabletten die veel ingenomen moesten worden tegen de muggen. Hij voelt zich overigens uitstekend.