Message 2 uit Côte d’Ivoire
Op het einde van een drukke dag zit ik in alle rust achter een kopje koffie in hotel La Grâce. Het is tijd om mijn verbazing even op te schrijven. Een grote verbazing, want ik ben hier precies op tijd aangekomen. Het lijkt er in alle opzichten op dat de hand van God zit achter een (op zich simpele) beslissing die ik moest nemen op het einde van de eerste week van januari. Nadat ik begrepen had dat ik beter niet naar Kongo kon gaan, heb ik mijn oog op drie landen gericht als mogelijke plekken waar ik aan de slag zou kunnen. Bijna per kerende post kwam er een tegenbericht uit Ivoorkust: “Kom in elk geval!”
Wat wil het geval? Na de onlusten na de verkiezingen van vorig jaar voor een nieuwe president, is de evangelische beweging bezig haar wonden te likken. Ze had zich bijna kritiekloos achter de zittende president opgesteld, die haar allerlei voorrechten toekende. Dat bleek echter wel de verkeerde kant, toen het grote bloedvergieten in het land begon. Mensen konden op straat vermoord worden omdat ze de kleding van islamitische stammen droegen, of omdat hun naam ‘Mohammed’ was. Toen groepen relschoppers moskeeën in de hoofdstad in brand staken en moslims vermoordden, was het duidelijk hoe fout de politieke voorkeur van de evangelische kerken was.
Gelukkig heeft de islamitische gemeenschap zeer waardig gereageerd. Men heeft elke uiting van haat en elke represaille proberen te voorkomen. (Ere wie ere toekomt.) Hun waardige gedrag heeft verder bloedvergieten voorkomen. Maar in de nasleep van deze gebeurtenissen, die duizenden het leven hebben gekost, zijn tal van evangelische voorgangers gevlucht naar buurlanden, vrezend voor vergelding of vol schaamte voor hun support aan een verkeerd regime. Anderen hebben hun activiteiten gestaakt of zijn (in enkele gevallen) zelfs van hun geloof afgedwaald. Veel kerken zijn nog steeds gesloten, hoewel de stabiliteit van het land dit niet nodig maakt.
De evangelische beweging is in de afgelopen jaren zo groot geworden, dat ze de andere protestantse kerken sinds lang in de schaduw stelt w.b. invloed en aantallen, en zelfs de machtige Roomse kerk hier en daar al in de schaduw stelt. Nu likt ze haar wonden. Maar er komt ook een nieuw elan opzetten. Onder leiding van een honderdtal jongere predikanten, die zich politiek merendeels afzijdig hebben gehouden, is er een nieuwe wending gekomen naar een niet-politieke houding en een puur evangelie, ontdaan van alle superioriteitsgevoelens. Sociologisch gezien: een nieuwe groep leiders heeft zich opeens gemanifesteerd.
Omdat er recentelijk weinig westerse predikers en leiders naar Ivoorkust zijn gekomen - omdat men meent dat het er nog steeds gevaarlijk is - en ook omdat de oude leiders politiek niet koosjer waren, zoekt men naar geestelijke modellen, die de evangelischen kunnen helpen bij het vinden van een nieuwe weg. En wat is er nu zo bijzonder? Mijn ‘achterban’ bestaat uit die groep van 100 onkreukbare predikanten, de nieuwe evangelische leiders. De belangstelling voor een evangelisch geluid is nog steeds groot in Ivoorkust, zelfs onder bepaalde groepen islamieten. Men wil weer ‘oogsten’. Hun houding is goed. Men is zich bewust van wat er fout ging, en praat daar publiekelijk over. Er heerst een enorme verwachting van mijn bezoek. Ik word als een antwoord op gebed binnengehaald, en voel daardoor een grote verantwoordelijkheid.
En de veiligheid in Ivoorkust, jarenlang in tweeën gedeeld langs religieuze scheidslijnen? (Franse troepen hebben nog geholpen de twee groepen uit elkaar te houden…) Of in Abidjan, waar je na 23 uur niet meer de straat op kon, jarenlang? Die problemen zijn over. Je kunt overal veilig reizen op elk uur van de dag en in het hele land. Bravo voor de nieuwe president (Ouattara), die een werkelijk pragmatische, niet-religieus gebonden politiek nastreeft. De mensen hebben hem uiteindelijk massaal hun vertrouwen gegeven. Niemand die dat had verwacht, ook de Ivorianen niet, en men beschouwt het als een groot wonder.
Abidjan, 2 februari 2012
Bram Krol
