Somalie land 2011

Beste vrienden,

Gister kon ik niet mailen. Het onweerde en regende flink, waardoor tv noch internet werkten. Dat is goed nieuws voor Somaliland, hoewel het hier lang niet zo droog is als in het zuiden van Somalia, waar een hongersnood heerst. Bij aankomst zag ik vanuit het vliegtuig zelfs verschillende groene plekken.

Even ter verduidelijking. Ik ben hier in het vreedzame maar arme Somaliland op eigen kracht en met eigen geld. Het is geen werk van Stichting Facilite. Maar in 1998 heb ik de start mogelijk gemaakt van een hulpverleningswerk, Doses of Hope, dat inmiddels heel groot en bekend is geworden. Er werken nu 30 mensen fulltime, en talloze duizenden zijn op de ene of andere wijze door hen geholpen met microcredit, ondersteuning en kunstmatige ledematen voor gehandicapten, AIDS-preventie, blindenschool en beroepsopleidingen voor kanslozen. Zo dikwijls kreeg ik al het verzoek eens langs te komen, en nu ik er ben voelt het feestelijk aan dat ik hieraan mocht meewerken. Ik heb heel wat van de bevoorrechten door Doses of Hope gesproken, mensen met winkeltjes, of gehandicapten met een kunstbeen en aangepaste schoenen, en het meest opmerkelijke: een jongen zonder handen en bovendien blind, die nu kan lezen (met zijn tong) en schrijven (met zijn voeten). Twee jaar geleden durfde hij niemand te antwoorden, als zovelen, verstoten vanwege hun handicap, zonder enig gevoel van eigenwaarde. Nu was hij de erste die me in goed Engels dingen kon uitleggen. Die Mustafa.....!

Somaliland is een rustig land. Hier geen religieuze extremistische en geweldddadige groepen, geen piraten e.d. Toch wordt dit land met 3,5 miljoen inwoners slechts door 3 landen erkend, waaronder Israel. Dat heeft waarsch. te maken met het bestaan van een Joodse stam hier, de Yibirs, die hier 'de Hebreeen' worden genoemd. Ze hebben een oud Hebreeuws dialect, maar zijn hun eigen achtergrond zo goed als kwijt.

Tot mijn vreugde heeft D.o.H. veel voor de Yibirs en de 3 andere minderheidsgroepen in het land gedaan (o.a. met hulp van Deense en Noorse hulpverleningsorganisaties). Rashid, de directeur van de fin. afdeling, die zelfstandig draait onder de naam Kaaba (Somalisch voor 'ondersteunend'), wordt door deze groepen als een soort reddersfiguur gezien en op de handen gedragen. Hij vecht tegen de misvattingen en maatschappelijke verwerping van de minderheden. "Als wij niet vergevingsgezind en liefdevol zijn, hoe kan God dat dan voor ons zijn?" zegt hij vaak. Het zou een tekst uit de Bijbel kunnen zijn. Overigens komt het geloof hier veel ter sprake, en zeker niet op oppervlakkige wijze.

Zo meteen heb ik mijn derde ontmoeting met de Yibirs, en vooral met hun leider die de titel 'sultan' draagt. Ik ben benieuwd. Over hun Hebreeuwse oorsprong bestaat geen twijfel. Een van hen is een intellectueel, die in Nairobi woont, en die ik daar hoop te ontmoeten wanneer ik over die stad naar Kinshasa reis (de 24e).

Ik heb een grote bewondering voor Rashid en voor de algemeen directeur Fadumo. Ze verdienen weinig, maar van hun karige salaris halen ze nog geld af om gevangenen te helpen en andere noodgevallen op te lossen. Met zulke mensen kun je werken. Die verzetten bergen.

Natuurlijk ben ik hier niet om rijk te worden. Dat lukt niet met een bezoek aan een noodlijdend goed werk. Maar inspirerend is het zeker. 

Mijn gezondheid is in orde. Sinds 24 uur ben ik koortsvrij. Ik voel me goed. Ik verblijf hier in een hotel, zwaar bewakt. Sinds er in 2007 3 bomaanslagen van Al Shabab zijn geweest (een groep die samenwerkt met Al Qaida), zijn de veiligheidsmatregelen enorm scherp. Ik kan niet zonder te worden gefouilleerd het hotel in, en ook de auto wordt bij de oprit met spiegels gecontroleerd. Maar er zijn nadien geen aanslagen meer geweest. De mensen zijn goedlachs en vriendelijk.

Tot zover het nieuws uit Hargeisa. 

Allen vriendelijk gegroet en Gode bevolen,

Bram